Afgelopen zaterdag bij Vita, u weet wel het oude St. Petrus, aan het NL-doet-en geweest. Ontvangen door Conny werden we gevraagd om te helpen met het buiten zetten van de bloemetjes en plantjes. Wel dat was nodig. Oude meuk werd verwijderd en samen met een aantal bewoners werden de plantenbakken gevuld met tuinaarde, violen en heerlijk geurende lavendel. Op enig moment kwam Klaas* ook helpen… Handen in de zakken, beetje kijkend met het humeur van moppersmurf. “Klaas, zet je mee de violen erin?”… Ikke nie… “Klaas, wil je mee de potgrond erin doen?”. Ik kijk wel uit… “Klaas, loop je even mee naar beneden om de rommel op te ruimen?” Waarom… Al mopperend dat niets goed was, ging hij toch maar mee de deur door, de afdeling af, de lift in en naar beneden. Toen we alle rommel hadden opgeruimd wilde Conny natuurlijk nog wel een foto… “Klaas, een beetje lachen op de foto?”… En, ja hoor, daar kwam hij… Een bulderlach met een diepe grijns van voor naar achter! Wat er uiteraard bij ons ook voor zorgde dat de lachspieren gebruikt werden. Hierna ging Klaas nog even mee helpen met drinken inschenken, waarna hij aan de tafel weer terug keerde in zijn eigen wereldje. Toen hij terug naar de afdeling werd gebracht, riep ik hem nog na.. “Klaas? Bedankt voor het helpen!…” Hij draaide zich om en er kwam zowaar een kleine glimlach. Een mooie blik, dank je wel Klaas…
(*Klaas is een gefingeerde naam)